Ik heb een weekje van vzw’tje verhuizen gedaan. En nu ben ik dood. Overal pijn. Blauwe plekken op mijn armen. Beurse handen. Rode voeten. Overal pijn.
Maar maandag kunnen we weer aan het werk. En dan moet ik maar 5 minuten fietsen om op het werk te arriveren. Hoezee! En die nieuwe locatie bevindt zich in een zeer hippe buurt, als we al die plannen mogen geloven. Hah!
Ik ga een beetje verder sterven, als het niet geeft. Slaapwel.
Oh ja, dit kindje is moe. Moeh! Elke dag wakker voor dag en dauw, ook al is dag en dauw vroeg in juni. Vanmorgen lekker geslapen tot kwart voor zes. Not: om kwart voor zes opgestaan, al veel langer liggen draaien en keren. Moeh. Op weekdagen? Oh, rond 5u opstaan, niks mis mee. ’s Avonds kruip ik in mijn heerlijk zachte warme bed, ben ik er bijna verliefd op, zo lekker is het. Maar onder de morgen? Neuh, draai- en keerplaats ja, met vervelend deken en hard hoofdkussen en bleh.
Och ja.
Leuke dinges? Ook wel.
Er zijn nog wel wat minpuntjes waardoor ik die langverlangde urenlange ongestoorde slaap laat, maar da’s voor een ander bericht. Wellicht. Rijmen en dichten. Zonder mijn gat op te lichten.
Oh ja, morgen stemmen. Stem voor de goeie hè!
… van een drukke dag, gisteren
Kijk, zo’n dagen hoeven niet al te veel voor mij, ik word er zot van. En moe.
School is twee dagen bezig, ik ben één dag gaan werken, en ik ben al moe. Zó’n oogskes toen ik opstond vanmorgen. Ben het al beu ook. Ik ben grumpy, doe de dingen tegen mijn goesting, heb het gevoel dat er in het huis niets meer van mij is. *grom*
En morgen boodschappen doen, en zorgen dat er voldoende cash in huis is, in de juist afgemeten bedragen. *grom*
Al goed dat er een rustig weekend zit aan te komen.
Ik heb besloten dat het zonde is van die vrijdagavond om om half negen (zie 2 berichtjes lager) al te liggen ronken in de zetel. Dus toen de oogleden zwaar begonnen te worden, eruit geklommen, en nu zit ik hier te suffen voor de PC. Ach ja.
Hier en daar heeft men het over het doorslapen van baby’tjes en kindjes.
En dan valt me op hoe relatief dat allemaal is. Hoe allesoverheersend (en dat is de normaalste zaak van de wereld, zo was het hier ook) als je er middenin zit. Maar: hoe snel ook vergeten achteraf, als je weer bijgeslapen hebt en uitgerust bent.
Want: mijn twee mormels zijn nu 14 en 12, en ik zou niet meer weten vanaf welke leeftijd zij doorsliepen. Zelfs niet bij benadering. Ik herinner me zo wel wat dingen, zoals nogal wanhopig opstaan met baby Milan in het midden van de ijskoude winterse nacht. Zijn vroege-vogel-manieren. Vroeg gaan slapen, vroeg wakker (vroeg, dat wilde zeggen: 5 uur, voor wie wil weten). Janna omgekeerd: laat gaan slapen, laat wakker. Allez ja, dat vooral de laatste tijd. Maar echt, wanneer ze doorsliepen, geen idee. Zeker niet toen ze 6 weken waren, toch niet voor langer dan een uur of 4. Maar daarna? Geen idee meer.
We hadden onlangs zelfs een episode ‘tandjes krijgen bij 12-jarigen’, waarbij het arme ventje verging van de pijn bij een tand die maar niet wou doorbreken, en ik dus ook nog eens een keer of 2 ben mogen opstaan. Maar dat was maar 1 nacht, en dat vreet niet aan een mens.
Het is dus allemaal relatief, this too shall pass… en het één wordt vervangen door het ander. Ondanks het feit dat ik mag doorslapen, ben ik ook moe, maar dat betert ook wel eens.
Voorspelling: komende vrijdag om half negen ’s avonds liggen er hier twee in de zetel te ronken. Ik voel het gewoon aankomen.
Eerste werkdag terwijl ik nog niet 100% ben (kou hebben terwijl het in den bureau 24,5 graden is, wat zegt dat over mijn fysieke toestand? Niet veel goeds, wat mij betreft), heel veel over- en weer gekoers vandaag, eten maken, cake bakken, taarten afbakken, PC van Nic kapot… I’m knackered. Hmmm… mijn heerlijk bedje met zachte lakentjes en warm dekentje… here I come!
Satur9's World 