Wijvenweek – Zelfcensuur

Dingen waarover ik niet blog. Zelfcensuur. In de suggesties van de wijven van de wijvenweek wordt het allemaal nogal licht en luchtig gehouden, maar ik ga het zelf maar eens wat heavier houden.

Kijk, het zit zo. Vroeger schreef ik wel wat persoonlijker spul op mijn blog. Over de kinderen en zo, en over mezelf. Over muziek ook, veel over muziek. Toen werd mijn zus ziek. Toen begon het allemaal wat stroever te verlopen. Mijn zus werd ziek, en ik wist niet wat ik moest/kon/mocht schrijven. Moest ik daarover schrijven? Ik wist het niet. Mijn zus haar toestand ging wat omhoog en omlaag en omhoog en omlaag, of toch de hoop in verband met mijn zus haar toestand. Maar uiteindelijk is alles zo ongelooflijk snel gegaan, goed een half jaar nadat ze ziek werd, was ze er niet meer.

En toen ging het helemaal niet meer. Ik ken genoeg mensen die vrij gemakkelijk over dit soort dingen kunnen schrijven. Ik vind het mooi, en moedig. En ook “fijn” om te lezen (let op de aanhalingstekens), ook omdat ik er troost uit kan halen, of kan vergelijken. Maar ik kan het zelf heel moeilijk. De voornaamste reden is dat ik weet dat hier nogal wat familieleden meelezen, en dat ik, door erover te schrijven, steeds weer wonden open rijt. En neen, niet heel mijn leven heeft met mijn zus te maken, maar het was wel zo dat in de maanden na haar overlijden, de maanden, het jaar, het jaar daarna, nu,  er voor mij toch veel rond draaide. Al was het maar in mijn hoofd. En dus schreef ik daar niet over. En ook steeds minder over dingen die me na aan het hart lagen. En dan schreef ik gewoon steeds minder. Met periodes over het weekmenu, soms ligt dat een tijd stil, soms doe ik daar weer een tijdje aan.

Het lijstje onderwerpen waarover ik niet blog, wordt ook steeds uitgebreider. Niet of nauwelijks over het werk, dat hoort hier niet. Weinig over de kinderen ook, ze worden steeds groter, en ze hebben daar steeds minder behoefte aan dat hun (stief)moeder over hen schrijft. Over onze exen en alle tribulaties die we meemaken met hen al helemaal niet. Dat hoeft niet iedereen te weten. Soms denk ik ook dat ik een saai leven heb. Niet veel om over te schrijven. Soms lijkt het niet meer dan slapen, huishouden, werk, huishouden, slapen. Ook niet veel tijd om de dingen goed te overdenken en iets coherents te schrijven over meer diepgaande onderwerpen.

Ik denk er wel regelmatig over na. Als het hier weer eens lang stil is. Als ik bij anderen lees. Dan bekruipt me wel eens de behoefte. Maar ik weet het niet. U wel?